سه شنبه ۱۱ مهر ۰۲
من عمیقا انسان غمگینی هستم
و به هیچ مسکنی برای خاموش کردن این غم احتیاج ندارم،من شجاعانه غمگینم، تبعات حضورم در این سیاره رنج را پذیرفته‌ام و خوب می‌دانم وجود شادی حقیقی در این ویرانه همانقدر بعید است که بگوییم ماه در روز طلوع می‌کند و خورشید در شب!
غمگین بودن چیز بدی نیست
بلکه درجه‌ای از آگاهی‌ست
آگاهی‌ای که در کتاب و درس و مدرسه یافت نمی‌شود
و طبیعتا در کره‌زمین انسان‌های شاد از این آگاهی چیزی نمی‌دانند و نشئه‌اند،نشئه موادمخدر و یا هر چیز دیگری که غافلشان کند...
من اهل قبیله‌ای کم‌جمعیت هستم و خبر خوب این است که این قبیله‌ی غریب، دور از هیاهوی هفتاد و دو ملت، با تمام ناملایمات راه رهسپار حقیقت و شادی‌‌حقیقی‌‌ست
و باید گفت: زنده‌باد این غم و این دلتنگی، و زنده‌باد شجاع‌دلانِ غم‌آلوده و دلتنگ،
زنده‌باد قبیله‌ی من 🕊
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.