چرنوبیلِ‌انسانے

حقیقتا انسان از خاک تا خاک تنهاست،فقط چند صباحی از ترس دیدن خویشتن در تنهایی‌اش، دلخوش می‌کند به پدر و مادر و برادر و خواهر و همسر و فرزند و...
آغاز کمال این موجود منقوص آن‌جاست که از تنهایی خویش نگریزد و به جای این‌همه این و آن کمی هم با خودش وقت بگذراند...
چشم باید بست تا دید
سکوت باید کرد تا شنید
باید نبود تا بتوان بود...
تا حقیقت راهی‌ست به بلندای بی‌نهایت، اما میانبری هست سوی آن به طول یک قدم رو به درون.