چرنوبیلِ‌انسانے

قلم را به دست گرفت و چند لحظه‌ای چشمانش را بست و بعد هم‌نوای با خیالش او را بر کاغذ سفید جلوی دستش به رقص درآورد، قلم می‌رقصید و شرح غم می‌داد، آن‌گونه که در ظرف کلمات بگنجد و افسوس که به اندازه کافی نمی‌گنجید...
کاش می‌توانست به جای نوشتن، در چشمان مخاطبش نگاه کند، چرا که هیچ نوا و واژه‌ای قادر به شرح آن داغِ بر دلش نبود و اما چشم‌ها، چشم‌هایش بی‌واسطه از مُلک درونش خبر‌ها می‌دادند... چشمانش پیغمبرانی روشنی‌بخش بودند که رسالت روشن‌گری بر دوششان بود...